Urodził się 31 stycznia 1801 roku we wsi Bilcza pod Kielcami jako najstarszy z czworga dzieci. Ukończył szkołę elementarną w pobliskiej wsi Brzeziny, a następnie wstąpił do Szkoły Wojewódzkiej w Kielcach. Po ukończeniu szkoły w 1824 roku chciał wstąpić do stanu duchownego, co zapewniałoby mu karierę życiową. Nie miał jednak środków na opłacenie swego utrzymania w seminarium. Dlatego wrócił do Bilczy, gdzie został nauczycielem szkółki elementarnej, a następnie prywatnym nauczycielem w Starej Wsi i Przedborzu. Próbował później kariery urzędniczej i w związku z tym w 1826 roku rozpoczął bezpłatną aplikację Komisji Wojewódzkiej w Kielcach. We wrześniu 1827 roku wstąpił jako kleryk seminarzysta do klasztoru pijarów w Warszawie. Po miesiącu pobytu w Warszawie został przeniesiony do pijarskiej szkoły wydziałowej w Opolu Lubelskim, gdzie przysposabiał się do stanu duchownego oraz uczył w klasach młodszych. Warunki pracy były trudne, mimo to młody kleryk wykazał dużą sumienność w wykonywaniu obowiązków nauczycielskich. W 1832 roku przyjął święcenia prezbiteratu i został wikarym w Opolu, a po likwidacji szkoły opolskiej przeniesiono go w sierpniu 1833 roku jako wikarego do parafii w Wilkołazie. Od 1 marca 1844 roku ks. Piotr Ściegienny był proboszczem parafii w Chodolu. Tymczasem władze rosyjskie na skutek zdrady jednego z uczestników rozpoczęły intensywne działania. Nastąpiły liczne aresztowania. Ks. Ściegienny został również aresztowany. W śledztwie przyznał się do działalności wśród chłopów. Wyrokiem sądu wojennego został skazany na karę śmierci. Przed egzekucją, która miała się odbyć w dniu 7 maja 1846 roku w Kielcach, władze carskie zamieniły karę śmierci na ciężkie roboty na Syberii. Władze kościelne pozbawiły go godności kapłańskiej. Po 10 latach katorgi pozwolono Ściegiennemu na osiedlenie się w Permie, a w 1871 roku, po 25 latach wygnania, mając 70 lat, wrócił do kraju i osiadł na wsi w Wilkołazie, a następnie mieszkał u krewnych w Tarnowie i w Matczynie. Starał się o uchylenie wyroku sądu kanonicznego, jaki zapadł w 1846 r. Cel ten osiągnął w 1883 roku, kiedy na nalegania i prośby biskupa lubelskiego Wnorawskiego przywrócono mu godności kapłańskie. Otrzymał stanowisko kapelana w Szpitalu Bonifratów na przedmieściach Lublina, zamieszkał w pokoiku w jednym z budynków szpitalnych. Tam spędził ostatnie lata życia. Zmarł 6 listopada 1890 roku. Jest pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.